Ewolucja Księżniczek Disneya

                A dzisiaj spotykamy się ażeby porozmawiać o czymś zupełnie innym niż zwykle. Nie będzie polityki, religii czy innych ciężkich i dziwnych pojęć. Dzisiaj zajmiemy się tym, co wszyscy znamy i co każdy z nas kiedyś oglądał – produkcjami Disneya. Chciałbym was zainteresować rolą kobiet w tych bajkach i piosenkami, które wpadają w ucho i na długo pozostają.

                Przez dekady Disney dawał nam przeróżne postacie, które musiały zmierzyć się z problemami społecznymi, ale prędzej czy później osiągały wymarzone szczęście. Wszyscy znamy (i wielu z nas prawdopodobnie uwielbiało, co najmniej jedną z tych postaci) Królewnę Śnieżkę, Kopciuszka czy Śpiącą Królewnę. Co te panie mają wspólnego? Wszystkie bardzo polegały na swoich męskich towarzyszach. Mężczyzna musiał je uratować, obudzić, odnaleźć, obronić… To on musiał się zmierzyć z ich problemami. Jak? Już podaję przykład – Królewna Śnieżka potrzebowała siedmiu krasnoludków żeby przeżyć, mieć co jeść i gdzie mieszkać a potem, kiedy już zapadła w ten swój sen, potrzebowała księcia, który obudzi ją pocałunkiem. Kopciuszek potrzebowała księcia by uciec od złej macochy, nieszczęśliwego życia i innych problemów. Zatańczyć to każdy może a potem książę musiał jej szukać po całej wsi żeby włożyć bucik na jej stópkę… Tak czy inaczej przez wiele lat nie były to jakoś szczególnie niezależne charaktery. Jednak w 2009, w „Księżniczce i żabie” miało się to zmienić. Oto księżniczka Tiana ratuje zamiast być ratowana… Ok. Może nie do końca ratuje, ale na pewno zostaje poproszona o pomoc księciu. Potem Roszpunka w „Zaplątanych” też nie wydaje się bierna. Wręcz przeciwnie – chce się wyrwać z wieży a ten cały Flynn to i tak taki nieudacznik, że nie ma nic do gadania… (O „Krainie Lodu” nawet nie będę mówił bo męskie charaktery wydają się jakby nie do końca przystosowane do życia)

                Druga kwestia to fakt, że, od 1937, kiedy Disney rozpoczął produkcję filmów, aż do 1992, kiedy to „Aladyn” zagościł na ekranach, wszystkie królewny były białe. Tak, proszę państwa. Królewna Śnieżka, Bella (z „Pięknej i Bestii”, co mi przypomina, że chyba chcę obejrzeć tą bajkę jeszcze raz…), Kopciuszek, Ariel, Śpiąca Królewna. Wszystkie one były śnieżnobiałe, niczym prawdziwa arystokracja. Dopiero Jasmine (czy to się odmienia?), występująca w „Aladynie”, była innego koloru. Potem w 1995, Pocahontas z plemienia Powahatan zajęła zaszczytne drugie miejsce. Trzecia była Mulan w 1998 i wtedy Disney zarządził przerwę aż do 2009, kiedy to w filmie „Księżniczka i żaba” pojawiła się kolejna „inna” księżniczka (zresztą była to pierwsza czarnoskóra księżniczka w historii Disneya…). W filmie „Zaplątani” oraz „Kraina Lodu” wystąpiły trzy białe księżniczki, ale chodzą plotki o Moanie, pochodzącej z Polinezji, którą mamy zobaczyć w 2018 roku…

                Jeszcze jedno – piosenki. Niby nie mój temat, bo ja z muzyką i w ogóle ze sztuką samą w sobie to marni przyjaciele, ale trudno. Spróbuję. Otóż przez lata muzyka Disneya się zmieniła. Owszem, te stare bajki mają piosenki, ale w porównaniu z nowymi utworami widać dużą różnicę. Dlaczego? Disney (w sensie, że studio filmowe) zobaczył efekty filmów typu „Mamma Mia” gdzie ktoś zaczyna śpiewać i podrywa całe miasto na nogi i stwierdził, że sam też wprowadzi elementy Broadwayu na ekrany bajek. Teraz możemy się, więc bawić przy piosenkach typu „In Summer” w „Krainie Lodu”. Piosenki te zostają na dłużej i nie nudzą widzów tak szybko jak poprzednie kawałki…

                I tym sposobem ogarnęliśmy mniej lub bardziej kwestię księżniczek Disneya i ich przemianę przez lata. Czy teraz jest lepiej niż było? Zdecydujcie sami. Na pewno Disney idzie z duchem czasu. I na pewno w dalszym ciągu uwielbiam „Piękną i Bestię” czy „Herkulesa”… Chociaż może faktycznie zmiany czasem są potrzebne…?